Ωδή στα πολύπαθα καλοκαίρια ⛔ [Ένα ποίημα για το καλοκαίρι]

Γιατί υπάρχουν κι εκείνα, τα άλλα καλοκαίρια
Που δεν είναι γεμάτα με θάλασσα και ξεγνοιασιά
Που δεν προλαβαίνεις να γευτείς αλμύρα και δροσερό αεράκι
Που μετράς τις μέρες των καταναγκαστικών έργων
Ωσάν κρατούμενος, άδικα, μετά από τα αναπάντεχα φιάσκα της ζωής.

Γιατί υπάρχουν κι εκείνα τα καλοκαίρια που πονάς 
Που αγωνίζεσαι να κρατηθείς 
Που θες απλά να επιβιώσεις
Που στρέφεσαι στις προσευχές 
Γιατί δεν υπάρχουν άλλες προσφυγές

Γιατί δεν είναι όλα ρόδινα σε τούτη τη ζωή
Δεν χαρίστηκε σε όλους αυτή η εποχή
Δεν γεννήθηκαν όλοι για κρατήσεις σε σεζ λονγκ, εκεί που σκάει το κύμα
Που αξίζουν το μισό μηνιάτικο του εργάτη της βιοπάλης
Μπορεί και ολόκληρο, κάτι φορές

Γιατί η ζωή έρχεται πακέτο με τις αδικίες
Από τη στιγμή που παίρνεις την πρώτη ανάσα σου κουβαλάς τη μοίρα σου
Άλλοι χορεύουν κι άλλοι παλεύουν 
Άλλοι αράζουν κάτω από ομπρέλες με ένα παγωμένο μοχίτο
Κι άλλοι κατακαίγονται στον ήλιο για να βγάλουν τον επόμενο χειμώνα

Μα για όσα πολύπαθα καλοκαίρια επέρασες
Σου αξίζει ανταμοιβή, από το μέσα σου να 'ρθει και να σε γαληνέψει
Ας είναι πάνω στην άμμο, χωρίς κοκτέιλ και ανέσεις, να αράξεις
Τα μάτια σου άστα να τρέξουν ψηλά, τα αστέρια μετρώντας
Είναι η δική σου ανταμοιβή, ο δικός σου πλούτος.

(Στη γη σα γυρίσουμε, όλοι γυμνοί θα μείνουμε.) 

@ριστέα

Η ωδή στα πολύπαθα και όχι ανάλαφρα καλοκαίρια 

αφιερώνεται από καρδιάς σε όλους όσοι πονούν και υποφέρουν, 

μέσα στην κάψα του καλοκαιριού,

αντί να βρέχονται από το κύμα της θάλασσας, 

πίνοντας ουζάκια και παίζοντας ρακέτες, ξερωγώ!

Πέρασα δύο τέτοια καλοκαίρια και η ίδια. 
Το ένα ήταν το καλοκαίρι του "αλλού πατώ και αλλού βρίσκομαι":
Μαστεκτομή, χημειοθεραπείες, χάσιμο μαλλιών, ναυτίες, αδυναμία, πόνοι.
Με τη σειρά που ήρθαν, όχι αξιολογικά!

Το περσινό, πάλι, καλοκαίρι στιγματίστηκε από τους πόνους της 

ορμονοθεραπείας, τις εξάψεις και το κάψιμο των αυτιών.

Δυο χρόνια στη θάλασσα δεν μπήκα. 

Πέρσι, ούσα πάντα τυχερή και ευλογημένη, την ατένισα κάμποσες φορές, 

στην ξαπλώστρα, κάτω από την ομπρέλα, χάρη στην φιλενάδα μου, που έκανε 

ταξίδι κάθε φορά για να έρθει να με πάρει (και να με γυρίσει στο σπίτι)

μόνο και μόνο για να με ευχαριστήσει!

Υπάρχουν τόσα άλλα χειρότερα, που το να μην κάνεις μπάνια 

δεν είναι και το τέλος του κόσμου.

Το να έχεις έναν άνθρωπο, όμως, που νοιάζεται για σένα και τη χαρά σου

είναι ο κόσμος όλος!

Εύχομαι ολόψυχα αυτό το καλοκαίρι κανείς να μην είναι μόνος.

Ακόμα κι αν είναι, ακόμα και αν πονάει, να θυμάται ότι όλα 

μπορεί να είναι προσωρινά.

Κι αν χάσεις μερικά καλοκαίρια, μπορείς να ζήσεις άλλα.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πόδια να βρέξουν στο κύμα, 

μάτια να δουν τον έναστρο ουρανό τις καλοκαιρινές βραδιές.

Υπάρχουν συνάνθρωποι μας αυτή τη στιγμή, που δεν έχουν σπίτι να κατοικήσουν, 

δεν έχουν έναν δικό τους άνθρωπο να γείρουν πάνω του,

δεν έχουν ιδέα πώς να συνεχίσουν να ζουν, ή πού.

Τους τα πήρε όλα ο πόλεμος.

Για αυτό ας απολαύσουμε ό,τι έχουμε!

♥